blog

Over hoe dit werk ontstaan is

Kunst is mijn manier van communiceren; een soort samenkomen van taal, beeld en verweven van allerlei gedachten en impulsen die mij bereiken en waarop ik reageer. Laten we zeggen een soort bewerkelijke Emoji. Zo is dat voor al mijn werk en dat ga ik toelichten aan de hand van dit schilderij uit de serie “Florale portretten”, ontstaan in 2017/2018.

Het begint met mijn gruwelijke hekel aan ongenuanceerd oordelen. Die stomme duimpjes omhoog of omlaag. De ellendige “likes”, publieksoordeel of de mening van de man in de straat nodigen uit tot snelle, vaak oliedomme reacties. Eh…sorry. Hebben we dan niets geleerd van zo’n Yin en Yangsymbool vraag ik mij af. Ik wil nuancering en dat laat ik zien door aan de slag te gaan met twee kleuren; precies wit en zwart. Om heel exact te zijn; Titaanwit en Oxidezwart.

Mijn focus richt ik niet op dingen, bezittingen maar op de mens. Het gaat een soort portret worden dat ik ga opbouwen. Klinkt overdreven maar olieverf biedt naast de mogelijkheid tot vermengen ook het vermogen om laag over laag aan te brengen; mogelijkheden nagenoeg onbegrensd.

Die focus op de mens heb ik heel letterlijk toegepast; een cirkel op de centrale plaats van het doek. Cirkels kennen we uit de christelijke achtergrond als aureool boven het hoofd van een goddelijke of heilige persoon. Nu heb ik niet zoveel op met hiërarchieën en status; ieder mens telt en heeft status. Dat onderstreep ik door een echt statussymbool; een juweel in dit geval een oorhanger.

Het overige gedeelte van het doek krijgt een toevoeging in de vorm van kleur. Hier speelt keuze een rol. Vaak krijgen we te horen over keuzestress en keuzes maken. Daarbij vergetend dat dit vaak zeer beperkt mogelijk is; doorgaans zal een kind uit een achterstandswijk niet lid zijn van de hockeyclub….Daarom heb ik mij beperkt tot alleen de toevoeging van de kleur geel, Cadmiumgeel, bekend van de Lego-blokjes……Ook met beperkingen, misschien juist daardoor, bestaat er een wereld aan mogelijkheden.

In dit geval zijn er botanische afbeeldingen te zien; redelijk decoratief. Er is niets mis met schoonheid en veel mensen verlangen ook naar groen, bloemen en een onvervuilde omgeving. De pompoenen, de knoppen, de grasjes, kunnen als symbool worden gezien voor alle levensfasen; zacht meebuigen met de wind, het zachte ontdekken onder harde huid, de belofte die zal uitkomen en de oogst. Maar onvermijdelijk raakt dit dan ook weer aan het vergaan van tijd en zou het als een hedendaagse “Memento Mori” kunnen dienen. Immers aan alles komt een einde. Daarmee is de cirkel weer rond; de roep om met nuancering alles te beschouwen…..

Tot zover. Hartelijk dank voor het lezen van mijn epistel. Ik hoop U zo inzicht gegeven te hebben in mijn manier van vormgeven aan het vak kunstenaar. Enne… er valt nog iets te zeggen over dit werk, maar dat is voorbehouden aan de bezoekers van mijn atelier.

Ans Lemmens